Uyanış

Süzülüp de can sıkıntısından

günler yuvarlanır  hep

Hiç fark etmezsin.

 

Ne kavuşan olursun

ne terkeden

Taşa dönüşür düştüğünde yere gözyaşların

İçinde çoğalan sellerden

boğulur sonra boş kalan gözlerin

Sen yine hiç fark etmezsin.

İki tarafı keskin bir hançerdir

ve uysal bir şimşektir hayaller

Sessizce bedenini deler geçer

Biraz üşürsün

ama sen yine fark etmezsin

Sonunda kış kaplar her yanı

çırılçıplak gerçekle kucaklaşır sözler

Dumanlar tüter düşlerin kavrulduğu yerden

Can sıkıntın, sıkılan bir ip gibi gitgide

daha yürümeyi öğrenmeden

gömer yuvarlanan günlere beline kadar

Sen yine de hiç fark etmezsin.